Στη σημερινή Κοινωνία ακούγεται πολύ συχνά για κάποιον ότι είναι σεξομανής επειδή κάνει συχνά σεξ και επειδή αυτό είναι συχνά στο μυαλό του. Σήμερα, με τον όρο “σεξ” εννοούμε οτιδήποτε έχει σχέση με τη (βιολογική) δραστηριότητα αναπαραγωγής.
   Στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρχε μια βασική διαφοροποίηση σ’ αυτό που σήμερα λέμε σεξ με τον έρωτα. Αυτό που λέμε σήμερα σεξ αφορούσε μόνο την βασική αναπαραγωγική διαδικασία και λέγονταν “γάμος” (το αντίστοιχο ρήμα είναι το ίδιο με το σημερινό: “γαμώ”), ενώ η διαδικασία εξύψωσης του “γάμου” με τη συνύπαρξη της αγάπης λέγονταν “έρωτας”. Και ο γάμος συνεπώς αφορούσε τη συμβίωση και αναπαραγωγική σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας (όπως και σήμερα), ενώ ο έρωτας ήταν μια διαδικασία “θεϊκή” (ο Θεός Έρωτας’), όπου τα δύο άτομα διαφορετικού φύλου εφάρμοζαν την αγάπη και μέσα από τις ερωτικές (και σεξουαλικές) περιπτύξεις πλησίαζαν το “Θείο”. Αυτό δείχνει ότι υπήρχε συνείδηση μιας βασικής διαφοράς στην ερωτική πράξη στη μία και στην άλλη περίπτωση. Αυτή η διαφοροποίηση στις λέξεις ήταν το απομεινάρι των παλιών (πιο αρχαίων) διδασκαλιών που αφορούν τη σεξουαλική δραστηριότητα. Ας το δούμε κάπως πιο αναλυτικά όμως.
   Το σεξ (“γάμος”) είναι το πιο δυνατό και αρχέγονο από τα ένστικτά μας που μας συνδέει με το ζωικό μας παρελθόν, καθόσον συνδέεται με μια από τις βασικές λειτουργίες όλων των ζωντανών οργανισμών την αναπαραγωγή, τη διαιώνιση και καλυτέρευση του είδους. Αυτή η λειτουργία υπάρχει σε όλα τα φυτά, στα ζώα και στον άνθρωπο (με ελάχιστες εξαιρέσεις που και πάλι η αναπαραγωγή έχει σεξουαλικό χαρακτήρα με την ευρύτερη έννοια) και είναι πάντα το πιο ισχυρό ένστικτο. Αρκεί να σκεφτούμε ότι σε κάποια ζώα το αρσενικό έχει μόνο προορισμό την αναπαραγωγή και μετά από την σεξουαλική πράξη πεθαίνει. Εμείς οι ίδιοι είμαστε στην τελική προϊόν σεξουαλικής πράξης. Στον άνθρωπο όμως, πέρα από την απλή αναπαραγωγική λειτουργία στο σεξ υπάρχει σε εμβρυακή μορφή και μια άλλη λειτουργία που μπορεί να τον ανυψώσει και εξυψώσει σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο εφόσον χρησιμοποιηθεί με κατάλληλο τρόπο, λειτουργία που δεν υπάρχει στο υπόλοιπο φυτικό και ζωικό βασίλειο.
   Ο άνθρωπος έχει πολλές δυνατότητες διαφορετικές απ' ότι τα ζώα από τα οποία προέρχεται, τις οποίες δυνατότητες όμως πρέπει να εκπαιδεύσει και να αναπτύξει για να υπάρξουν σαν οντότητα (δηλαδή που υπάρχουν σαν δυνατότητες κι όχι σαν χαρίσματα), όπως ο νους λόγου χάρη (ή μυαλό, ή πνεύμα), ο οποίος πρέπει να ασκηθεί για να αναπτυχθεί και να υπάρξει. Αυτό γίνεται αρχικά (στη βρεφική ηλικία) με τη ομιλούμενη γλώσσα και την γονεϊκή “εκπαίδευση”, ενώ στη συνέχεια, στην παιδική μας ηλικία συνεχίζεται με το σχολείο και την ίδια την κοινωνική ζωή. Είναι γνωστές λόγου χάρη περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν με ζώα και όταν ανακαλύφθηκαν, σε προχωρημένη ηλικία πια, η νοητική τους λειτουργία δεν είχε τίποτα που να θυμίζει άνθρωπο, και αντίθετα ήταν αδύνατο πια να αποκτήσουν οποιαδήποτε ανθρώπινη νοητική "δεξιότητα" (ομιλία, σκέψη, κλπ). Το ίδιο συμβαίνει και με το σεξ (ή “γάμο”). Αρχικά είναι μια απλή ενστικτώδης λειτουργία αναπαραγωγής του είδους. Εφόσον όμως καλλιεργηθεί, αντίστοιχα όπως γίνεται και με το μυαλό (νου), παίρνει άλλη μορφή. Και όπως ο καλλιεργημένος νους μας δίνει τις δυνατότητες επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, κοινωνικής επιβίωσης, επιβίωσης μέσα στη φύση, ανπτυξη τεχνών και επιστημών, κλπ, αντίστοιχα ο καλλιεργημένος "γάμος" (ή σεξουαλική δραστηριότητα γενικότερα) μας δίνει τη δυνατότητα πιο στενής επαφής και επικοινωνίας με τον εσωτερικό μας εαυτό, ψυχικής ανέλιξης και εξύψωσης, πιό στενής επαφής με τον εσωτερικό μας εαυτό και το κέντρο της ύπαρξής μας.
   Για να μπορέσει συνεπώς η δυνατότητα ψυχικής "εξύψωσης" του ανθρώπου μέσα από το σεξ να υπάρξει (δηλαδή ο “γάμος” να γίνει “έρωτας”), πρέπει να "ασκηθεί", να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί, όπως ακριβώς όλες οι υπόλοιπες δυνατότητες που έχει κληρονομήσει, όπως γίνεται με το νου (ή μυαλό) που αναφέραμε προηγούμενα. Η "καλλιέργεια" και "ανάπτυξη" αυτή αφορά τον τρόπο που γίνεται το σεξ από τη μια μεριά, από την ποιότητα της ερωτικής πράξης από την άλλη, αλλά κυριότερα από τον βαθμό και την ποιότητα ένωσης των ερωτικών συντρόφων που την ώρα ενός κοινού (μεταξύ τους) οργασμού μπορούν για μια απειροελάχιστη στιγμή να εγκαταλείψουν τον υλικό κόσμο και να βρεθούν, μέσω μιας εκστασιακής κατάστασης, αιωρούμενοι στο σύμπαν και να αντιληφθούν πράγματα που είναι αδύνατον να συλλάβουν στην καθημερινότητά τους. Έτσι οι οργασμοί αυτοί γίνονται εφαλτήριο για ένα ταξίδι του ατόμου προς το κέντρο της ύπαρξής του, προς την αλήθεια, προς την Ύπαρξη’ και το ‘Θείο’. Εδώ να σημειώσω πως οργασμός δεν εννοείται η εκσπερμάτωση, αλλά μια άλλη κατάσταση κορύφωσης που επιτυγχάνεται μέσα στην ερωτική πράξη και συχνότερα υπάρχει χωρίς εκσπερμάτωση (η εκσπερμάτωση αφορά την αναπαραγωγή, δηλαδή το σεξ ή “γάμο”, ενώ οι οργασμοί δεν έχουν ανάγκη την εκσπερμάτωση). Οι γυναίκες, σαν πιο "παθητικά" και ανοιχτά στα αισθήματα πλάσματα, μπορούν να έχουν τέτοιους οργασμούς πολύ πιο εύκολα (τέτοιους οργασμούς έχουν οι γυναίκες που αποκαλούμε πολυοργασμικές), ενώ οι άντρες πρέπει να εξασκηθούν αρκετά για να μπορούν να βιώσουν κάτι τέτοιο, καθόσον εδώ και χιλιετηρίδες ζούν αποκλειστικά το σεξ κι έχουν αποξενωθεί από τις υπόλοιπες λειτουργίες της ερωτικής δραστηριότητας.
   Αυτές οι λειτουργίες εξύψωσης και προσωπικής ολοκλήρωσης μέσα από την ερωτική διαδικασία ήταν γνωστές από την αρχή του πολιτισμού μας (7-8.000 χρόνια πριν), και μάλιστα ήταν αντικείμενο θρησκευτικών λειτουργιών σε κάποιους πολιτισμούς όπως ο ινδικός, των μάγια ή των Ίνκα, αλλά έμειναν και σαν τελετουργικά απομεινάρια σε νεώτερους πολιτισμούς όπως ο δικός μας αρχαίος ελληνικός (Ελευσίνια, Ορφικά, Διονυσιακά και άλλα Μυστήρια).
   Εδώ όμως υπεισέρχεται ένας άλλος παράγοντας, καθαρά κοινωνικού ωφελιμισμού. Οι άνθρωποι αν ασχολούνται με τέτοιες (ερωτικές) διαδικασίες θα είναι μεν πιο ισορροπημένοι, πιο φιλοσοφημένοι, πιο σε αρμονία με τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους, θα αποκτούν πραγματική γνώση του εαυτού τους, αλλά δεν θα είναι καθόλου "παραγωγικοί". Στο βαθμό που η επικρατούσα κοινωνική οργάνωση βασίστηκε από αρχής του πολιτισμού μας στην εκμετάλλευση των πολλών από λίγους, οι λίγοι έπρεπε να εξασφαλίσουν την αδιατάρακτη παραγωγική λειτουργία των πολλών με διάφορους τρόπους. Έτσι η αναγωγή του έρωτα σε δραστηριότητα προς αποφυγή ήταν μονόδρομος. Σε οργανωμένη και συστηματοποιημένη μορφή βρίσκουμε πρώτη την εβραϊκή θρησκεία να έχει ανάγει τον έρωτα σε κάτι σαν αμαρτία, που μας εμποδίζει να κερδίσουμε τον "παράδεισο" μετά θάνατον (πράγμα που κληρονόμησε ατόφιο ο χριστιανισμός), αλλά σε γενικές γραμμές όλες οι κρατούσες (επίσημες) θρησκείες με παρόμοιο τρόπο έχουν αποκλείσει τον έρωτα κι έχουν ανάγει το σεξ σε αμάρτημα σχεδόν, σε κάτι προς αποφυγή (ή τουλάχιστον κάτι για το οποίο να έχουμε εγκράτεια) επιτρεπόμενο μόνο και αυστηρά για την αναπαραγωγική διαδικασία (σαν “γάμος” δηλαδή) και όχι συχνά βέβαια. Αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος του ψησίματος στις φωτιές της κόλασης. Η εποχή των θρησκειών όμως σιγά-σιγά και κάτω από την ομπρέλλα της παγκοσμιοποίησης έχει αρχίσει να φθίνει.
   Έτσι, στη σημερινή κοινωνία που η θρησκεία πια έχει πάψει να έχει τόση επιρροή στις συνειδήσεις των ανθρώπων, που όλοι λίγο ή πολύ δεν πιστεύουν στην κόλαση και τον παράδεισο, τουλάχιστον με τον τρόπο που τα παρουσίαζε παλιότερα η θρησκεία, ώστε να καταφέρνει να κάνει απαγορευτικά κάποια πράγματα, βρίσκονται νέα, πιο "επιστημονικά" εργαλεία για να παίξουν το ρόλο που έπαιζε η θρησκεία κάποτε. Στο ψυχολογικό επίπεδο είναι η ψυχολογία και η ψυχιατρική (ενώ σε κοινωνικό επίπεδο είναι η κοινωνιολογία ή και η "οικονομολογική επιστήμη"), που κάνουν ακριβώς αυτό που η θρησκεία έκανε το μεσαίωνα: να δαιμονοποιεί φαινόμενα και συμπεριφορές διασπείροντας τον φόβο και τις ενοχές, έτσι ώστε να αποτρέπονται τις "αιρετικές" πρακτικές. Έτσι όποιος έχει κάποια παραπάνω κλίση για την ερωτική δραστηριότητα βαφτίζεται “διαφορετικός” (στην καλύτερη περίπτωση), ή "ανώμαλος" και “σεξομανής” στη χειρότερη, ώστε όλοι να είμαστε προσεκτικοί και να φοβόμαστε για να μην στιγματιστούμε και απομονωθούμε από την κοινωνία. Βέβαια, όσο το βασικό ένστικτο παραμένει στο επίπεδο του σεξ και δεν περνάει στο ερωτικό πεδίο, μπορούμε να έχουμε χιλιάδες πορνό δημοσιεύσεις και αναρτήσεις που μας ευνουχίζουν χωρίς να στιγματιζόμαστε, μιας κι αυτό δεν απειλεί την κοινωνική οργάνωση και την παραγωγική διαδικασία (εκτός κι αν γίνεται από τον υπολογιστή της δουλειάς ...). Αλλά όταν ακόμα και αυτό το σεξ (όχι ο έρωτας) γίνεται καθ’ έξιν και συνεπώς μπορεί να αρχίσει να παίρνει (και συνήθως παίρνει) άλλες διαστάσεις στη συνείδησή μας (να μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε έρωτική διαδικασία δηλαδή), τότε πάλι μπαίνει ο κοινωνικός “κόφτης” του στιγματισμού και της απομόνωσης. Τελικά η σημερινή διαδικασία απαξίωσης και καταπίεσης του ερωτισμού και του σεξ δεν διαφέρει στην ουσία της από αυτή του Μεσαίωνα και της θρησκευτικής Ιεράς εξέτασης, παρά μόνο στον δήθεν "επιστημονικό" μανδύα που δίνεται σήμερα στη διασπορά φόβου και ενοχών. Κάποτε ήταν ο Θεός (μέσα από τους εκπροσώπους του στη γη) που έπαιζε αυτό το ρόλο, σήμερα είναι οι λεγόμενες "επιστήμες".
   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο μυαλό όλων των ανθρώπων, στο βαθμό που ένα από τα βασικότερα (αν όχι το βασικότερο από τα) ένστικτά μας καταπιέζεται και θεωρείται απόκλιση ή αμάρτημα, αυτό το ένστικτο (το σεξ) θα παίρνει πρωτεύουσα σημασία και θα βρίσκεται συνέχεια στην πρώτη γραμμή του μυαλού μας. Ακριβώς γιατί καταπιέζεται. Ακριβώς όπως στο μυαλό κάθε πεινασμένου είναι το ψωμί ...
   Τελικά δεν είναι άρρωστος ή ανώμαλος αυτός που κάνει συχνά σεξ (ή έρωτα) ή έχει το σεξ συνέχεια στο μυαλό του, αλλά η κοινωνία μας η ίδια που του το επιβάλλει μέσα από την καταπίεση του ενστίκτου του (με τη διασπορά φόβων και ενοχών, υπό την απειλή της κοινωνικής απομόνωσης και περιθωριοποίησης).